't is toverij (part 2)

In een krantje las ik dat er op de kerstmarkt in Leuven een 'stoofvleesbattle' zou worden gehouden. Vanwege mijn vorige ervaringen met stoofvleeswedstrijden voelde ik me een beetje verplicht om me in te schrijven.

Het concept is hier blijkbaar wat anders dan vorig jaar in Gent. Kandidaten moeten op voorhand hun recept insturen, en op basis daarvan wordt een selectie gemaakt en 4 mensen mogen dan ter plaatse hun stoverij te maken.
Als ik mijn recept moet indienen, tja, dan kan ik geen stiekem-vegetarische stoverij maken. De enige kans om geselecteerd te worden is net door uit te pakken met het succesvolle avontuur van vorig jaar.

Ik krijg een telefoontje van Kris Peeters. Nee, niet de minister-president, ook niet de andere Kris Peeters, maar dus nog een andere met de vraag hoeveel tijd ik zou nodig hebben om mijn stoverij klaar te maken. "Dat betekent nog niet dat je geselecteerd bent, he. We zijn nu een selectie aan het maken".
Maar het klinkt wel al hoopgevend, natuurlijk.
Een half uurtje later weer telefoon. Yes! Ik mag meedoen.
Het eerste wat ik doe de volgende dag is naar het chinees winkeltje gaan kijken of ze wel voldoende sojabrokken in voorraad hebben, want anders moet ik afbellen. Ik koop 2 pakken 'Vegan Clay Pot Mutton' (de sojabrokken die ik de vorige keer had gebruikt) en ook 1 pak 'Veg. Stewed Mutton'. Dat ziet er wat hetzelfde uit, maar is blijkbaar niet vegan. Er zit melkeiwit in en lijkt me minder zoet, maar ik wil het wel eens uitproberen.
De dag voor de wedstrijd, ben ik eigenlijk wel wat zenuwachtig. Ik heb geen geheim te verbergen deze keer, maar ze hebben me wel geselecteerd zodat ik moet laten zien dat het mogelijk is om stoverij te maken waarvan je amper proeft dat er geen vlees in zit. Da's eigenlijk ook wel spannend.
Ik beslis om toch eerst nog een try-out te doen. Ik ben alleen thuis met de kinderen, en er staan sowieso al frietjes op het menu, dus dat past er wel bij. Voor de try-out maak ik 2 potjes.
Een met Veg. Stewed Mutton, boterraapje en enkele corne de gatte patatjes.
Het andere met de Vegan Clay Pot Mutton en kastanjes en donkere chocola.
Allebei met sjalotjes, blauwe chimay, en een boterham met mosterd (bio-time).
Ik laat via facebook weten dat geinteresseerden altijd nog mogen langs komen om te proeven en feedback te geven. Blijkbaar valt de tweede versie iets beter in de smaak dan de eerste, al zat er iets te veel chocolade in.
Voor de wedstrijd zelf heb ik assistentie gevraagd aan Tinne Cockx. Het lijkt me toch relevant om iemand mee te hebben die af en toe vlees eet en die weet hoe stoverij hoort te zijn. Daardoor voel ik me toch wat zekerder bij de beslissingen die moeten genomen worden.
Voor we vertrekken overlopen we nog wat we allemaal moeten meenemen (jaja,  boterraapjes, dat ziet er iets interessant uit. En een tak verse laurier ;-)
We worden verwacht in de grote tent op de kerstmarkt, in de VIP ruimte, op de eerste verdieping. (Que? een tent met een eerste verdieping? maar inderdaad.)
De andere kandidaten (Laura Brams, Steven Arend en Kolet Janssen) zijn ook net aangekomen, we beginnen alles uit te pakken en klaar te zetten en babbelen wat met de organisatoren en de jury.
Het was al snel duidelijk dat ik met mijn vegetarische stoverij geen schijn van kans heb om als winnaar gekozen te worden. En da's eigenlijk maar normaal ook. De jury staat heel kritisch tegenover de vegetarische stoverij, maar wel voldoende benieuwd om het een kans te geven.

De jury

Het zou ook wel kunnen dat ze zoveel vegetarische kandidaten hadden dat ze zich wel verplicht voelden om er minstens 1 te laten mee doen. (wat de slaagkansen voor de andere meteen van 25% verhoogde naar 33%)

We hebben meer dan 2 uur om alles klaar te maken, terwijl Roel Vanderstukken constant onnozele vragen komt stellen. Voor stoverij met echt vlees is dat misschien wat nipt, of zelfs te weinig, maar voor mij is dat ruim voldoende.
Bij de wedstrijd in Gent moest de stoverij op voorhand klaargemaakt worden en ter plaatse enkel opgewarmd. Dat maakt het veel gemakkelijker, maar levert minder show op.


Hoe heb ik het dan gemaakt:

• Boter in de pot
• sjalotjes, in grote stukken, maar wel in de lengte doorgesneden.
• 2 pakken Clay pot mutton (van 600g) erbij.
• 2 boterraapjes in kleine 'frietjes' gesneden.
• 250 gr kastanjes in stukken gesneden (uit een pot, natuurlijk. colruyt )
• alles effe laten bakken. Mag een beetje aanbakken, da's lekker, en geeft extra kleur.
• 3 flesjes blauwe chimay erop gieten
• bouquet garni van verse thijm, laurier en platte peterselie erbij (waaw, dat ziet er wel echt uit, zo met een koordje en al)
• peper en nootmuskaat
• geen zout, maar wel wat sojasaus (dat kleurt het nog wat donkerder)  
• boterhammen met veel mosterd er boven op leggen.
• een tijdje laten pruttelen, af en toe een roeren, bouquet eruit halen.
• helemaal op het einde, als het vuur al af stond, heb ik er nog de chocola bij gedaan, ongeveer 50g hele donkere cote d'or.(blijkbaar niet naar de zin van Kwinten)
• en een scheut azijn  (frambozenazijn) 

Als alles klaar is moeten we één voor één een bordje naar de jury brengen.
Zo op het eerste zicht (tja, ik ga er jammer genoeg niet van proeven) zijn de 4 stoofvleesvarianten heel verschillend, maar de stoverij van Kolet is volgens de jury de beste. Proficiat!
De jury was blijkbaar wel  bijzonder verrast door mijn vegetarische versie. Yes! Missie geslaagd!

Ook verschillende aanwezigen vonden het bijzonder lekker, hoewel het voor sommige vegetariers echt te vleesachtig was.


Het was heel tof om mee te doen, en ik ben blij met de vele positieve reacties, maar nu is het genoeg geweest. Zoiets doe ik niet meer, hoor. Ik kan geen namaak-stoverij meer zien!

Distance - Why it is ethical to eat meat.

This is my entry for the contest at http://www.nytimes.com/2012/03/25/magazine/tell-us-why-its-ethical-to-eat-meat-a-contest.html

Distance

As much as we'd like to define objective, strict moral guidelines to judge our actions and decisions, we must admit that the subjective, emotional distance between ourselves and the other determines our feelings and behavior. If somebody close to us -whatever that means- is suffering, in pain, dying … we show compassion, and try to help where we can. However, we feel much less sorry for someone more distant, and sometimes even indifferent to people we don't know at all.

Distance is a highly subjective emotional measurement which can vary widely between people or contexts, but it is a key determinant in our ethical behavior. It might seem heartless, but we can't empathize with the whole world. People are suffering and dying all the time without really affecting our feelings.
Some other factors have an influence on empathy as well. When, for example, suffering is clearly unfair, or it occurs in a sudden or exceptional way, it can touch us much more than we might expect based on mere subjective distance.
Along this notion of distance, we cross different ethical boundaries. It's immoral not to help a person in need, but that's only really the case when we have some relationship with the other person. More distant people, have somehow less moral appeal, which influences our behavior towards them. We become less forgiving, insensitive, sometimes even exploiting or mistreating.
As the distance to the other person, animal, living creature, thing … increases, we cross more moral borders. In some cultural and historical context it is normal, ethically right, to treat certain others -humans as well as animals- as slaves (i.e. they have no rights, no autonomy).
At a certain distance it even becomes justified to decide about the life and death of the other. For most of us, luckily, this boundary lies way outside of mankind. But it exists nevertheless. Every vegetarian has been asked: 'you do kill mosquito's, don't you?' (some do, others don’t).
One step further we cross the boundary where it becomes accepted to kill in order to eat. Cannibalism seems worse than just murder, but in some weird twist, people often have less moral objections to eating animals than killing them, even though the first one pretty much implies the second.
The most common view in our current western society is that this boundary lies somewhere between in the different kinds of animals. Some might think it’s fine to eat whatever animal, but we mostly draw the line behind apes and pets like dogs and cats. Other species like horses and dolphins are also mainly off-limits. Pigs, cows, chicken, fish,… however, are somehow more distant from us than the subjective ‘kill to eat’ boundary.

As we’ve seen that other factors besides the emotional distance also influence our moral decisions, lots of people morally oppose to the routinely killing of severely abused animals in factory farms, when confronted with these situations.
But the chickens in my backyard (especially the useless, non egg-producing rooster), the few dozen pigs, sheep, or cows from a local small-scale farmer, are the ones that really confront us with the question whether it’s right, from an ethical point of view, to eat them.

Sure it is!

Pizza zonder melk

Dagen zonder vlees is een tof idee. Succesvol ook, blijkbaar.
Maar als je sowieso al geen vlees eet, hoe steun je dat dan? Idem voor donderdag veggiedag.

Je kan dan bv proberen geen melk en melkproducten te eten. Ik weet het, voor sommige mensen lijkt dit compleet absurd, extreem, idioot ....

Maar het geeft mij het gevoel een gelijkaardige inspanning te leveren als wat ik aan sommige andere mensen vraag om af en toe eens vlees weg te laten.
En ja, da's soms moeilijk, merk ik dan. Maar ook interessant. Lukt het ook als je aan de kinderen beloofd hebt om pizza te maken? (nee, lukt niet, want ik heb ook van de andere, kaasvolle pizza's gegeten)

Pizza is natuurlijk een serieuze uitdaging. Je kan heel gemakkelijk vegan pizza maken door er gewoon geen kaas op te doen. Natuurlijk kan dat ook lekker zijn, voor een echte pizza moet je het yummie/umami gevoel van kaas toch op een of andere manier compenseren.

Ik wou niet echt een fake cheese in de bioplanet kopen of zo, da's ook ok, maar dat wou ik liever niet doen.
Effe zoeken op google en je vindt de meest uiteenlopende ideeen. De meeste recepten zijn gebaseerd op gemalen noten, of gistvlokken. Eigenlijk wou ik dat wel proberen, maar ik vond het mes niet om met de mixer noten (cashew? amandel?) te mixen.

http://jennshaggy.blogspot.com/2009/04/home-made-vegan-mozzarella-that-melts.html
vond ik intrigerend. vooral het feit dat het smelt!!
dus heb ik iets gemaakt op basis van dat recept. (grappig eigenlijk dat ik alles al in huis had)

Mijn versie:
Silken tofu en 1 pakje rijst-room (of andere vegan cream dingen)
mixen met wat look poeder, voldoende zout (kaas is zout, dus daarop niet besparen) en een scheutje azijn.
Koken, met een pakje agar agar (altijd moeilijk om de hoeveelheden te weten, maar 1 pakje was in dit geval ok)
Als dat effe gekookt heeft, in een kommetje in de frigo laten afkoelen/opstijven.


En dat was het eigenlijk. Vegan mozzarella!

Nee, rauw smaakt het niet echt naar mozzarella, maar wel lekker, eigenlijk.

Dan gewoon pizza maken, met wat je maar wil, vegan mozzarella erbij, eventueel ook nog wat gistvlokken erover strooien (jaja, ik weet het, dat klinkt helemaal niet lekker. Gistvlokken ??? maar geeft wel een lekkere afwerking aan de pizza).



Ongelofelijk! het werkt!
Het smelt zoals echte kaas, ziet er hetzelfde uit, en het is zelfs lekker! ;-)